“““ အေၾကြပန္းကေလး မ်ား၏ ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ား ( အထူးေဆာင္းပါး ) ”””

“သမီးကို မိဘေတြက ေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုေတာ့ လူပြဲစားကလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ထိုင္းကို သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ မက္လုံးေပးစည္း႐ုံးတာကို အိမ္က ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ စရိတ္ၿငိမ္း ေခၚလာတဲ့အျပင္ အိမ္ကိုလည္း က်ပ္တသိန္းခြဲ ႀကိဳေပး ခဲ့ေတာ့ အဲ့ဒီ္ကေနအစျပဳၿပီး မဲေဆာက္ မွာ အေရာင္းစားခံရၿပီး ဒီ္ဘ၀ကို ေရာက္လာရတာပါ။ ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ တခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ လည္း မိသားစုအတြက္ အနစ္နာခံရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္” ဟု ေျပာသူမွာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ အသက္ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ ပဲခူးၿမိဳ႕သူတဦးျဖစ္သည္။

 

နအဖလက္ထက္ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းရာမွ လူကုန္ကူးမႈ၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ အမ်ားအျပားလည္းပါ၀င္၏။ ဘ၀ပ်က္ကာ ျပည့္တန္ဆာဘ၀တြင္ နစ္မြန္းေနၾကရသူ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့အမ်ိဳးသမီးေရး ေလ့လာေနသည့္ အဖြဲ႔မ်ားက ေျပာသည္။

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္း ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးေနၾကသည့္ ျမန္မာမိန္းမ ငယ္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီရွိသည္။ အမ်ားစုမွာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းႏိုင္ ရန္အတြက္ စြန္႔စားကာ အလုပ္အကိုင္ လာေရာက္ရွာေဖြၾကျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဘဲ ေန ရာေဒသ အသစ္ကို ေရာက္ရွိလာသူတို႔ ထုံးစံအတိုင္း လူကယ္ရီႏွင့္ ပြဲစား မ်ားေၾကာင့္ ျပည့္တန္ဆာဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကရေၾကာင္း ကာယကံရွင္မ်ားက ေခတ္ၿပိဳင္သို႔ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။

ျမန္မာပုိင္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ားေပၚလာ

သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ (၂၀)ခန္႔က မဲေဆာက္ေဒသတြင္း ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ား (၃၀)ခန္႔ရွိရာ နမ့္က်ိဳင္းဖိ၊ ဒါလင္၊ ပတၱျမား၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး႐ုံ၊ မီးစက္႐ုံမ်ား အပါအ၀င္ ထိုင္းလူမ်ိဳးပိုင္႐ုံမ်ားသာရွိၿပီး ျမန္မာျပည့္ တန္ဆာ႐ုံ ဟူ၍ သီးျခားမရွိဘဲ ထိုင္းျပည့္တန္ဆာ မ်ားၾကားထဲတြင္ အေရာအေႏွာသေဘာသာ ရွိခဲ့ၾက သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က စတင္ကာ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္းရွိ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျမန္မာ မ်ားသာ အဓိက လုပ္ကိုင္ၾကသည့္ အေန အထားသို႔ ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။

ေဒသခံ ထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ အျခားေဒသမွ မိတ္ေဆြမ်ားအား မဲေဆာက္သို႔ အလည္ေခၚရာတြင္ “မဲေဆာက္ ကိုေရာက္ ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ျမန္မာမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပဳစုမယ္။ တို႔မဲေဆာက္ဆိုတာက ျမန္မာ မိန္း ကေလးေတြေပါ တဲ့ၿမိဳ႕ဆိုတာ တႏိုင္ငံလုံးသိၾကတယ္” ဟု ေျပာဆို စမွတ္ ျပဳၾကသည့္အထိ ျဖစ္သည္။

လက္ရွိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ မသဲသဲက “ဒီအလုပ္ လုပ္တာ ေငြရလြယ္တယ္ လို႔ေျပာေနၾကတယ္။ မလြယ္ပါဘူးရွင္၊ အလုပ္တခါ လုပ္ရင္ က်မတို႔႐ုံမွာ ဘတ္ (၃၀၀) ရတယ္၊ တခ်ိဳ႕႐ုံ ဆိုရင္ ဘတ္ (၂၀၀) ပဲရတယ္။ အလုပ္ရွင္က တ၀က္၊ ကိုယ္က တ၀က္ရတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့ အထဲက စားစရိတ္ ၊ေနစရိတ္၊ မီးဖိုး၊ ေရဖိုး၊ ပုလိပ္ေၾကးက အစ အျဖတ္ခံရတယ္။ က်မတို႔ ဘ၀လည္း ရရစားစားပါပဲ။ ဖာ႐ုံဆိုတာက တရား၀င္ ဖြင့္ခြင့္ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ဟိုလူဒီလူ ဖားရတာေတြက လည္းရွိတယ္။ ဒီ္ၾကားထဲ အလကား လိုက္ေပးရတာမ်ိဳး လည္း ရွိတယ္။ အပိုင္ရဲေတြ ဆိုရင္ သူတို႔ကို ႐ုံကပို က္ဆံလည္း ေပးရတယ္။ သူတို႔လိုရင္ အလကားလည္း လိုက္ေပးရတယ္။ ဒီကရဲနဲ႔ ဗမာရဲက စကားသာ မတူၾကတာ အက်င့္စ႐ိုက္နဲ႔ ႐ုိက္စားလုပ္တာကေတာ့ အကုန္တူတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ဆက္လက္၍ “အိမ္ကိစၥ အေၾကာင္းတစုံတရာရွိလို႔ ျမ၀တီကိုသြားတဲ့အခါမွာ ရဲ၊ လ၀က၊ ျပည္သူ႔ စစ္၊ မီး သတ္နဲ႔ အျခား တာဝန္ရွိသူေတြဟာ က်မတို႔ဘ၀ကိုသိေတာ့ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွာၿပီး စစ္ေဆးတယ္၊ ရစ္တယ္။ အဲ့ဒါသူတို႔ရဲ႕ အလိုဆႏၵကို ျဖည့္ေပး မွပဲ သြားေရး၊ လာေရး အဆင္ေျပေတာ့တယ္။ ေန႔ခင္းေ ၾကာင္ေတာင္ ရဲဂိတ္ ထဲမွာသူတို႔နဲ႔ အိပ္ရတာ ရွိသလို တခ်ိဳ႕ဆို ေတြ႔ကရာမွာ ရွိတဲ့ အိမ္သာထဲမွာပဲ သူတို႔နဲ႔ သြားရတဲ့ အထိ ႀကဳံဖူးတယ္။ ေနာက္ကို က်မတို႔ဆီ ကလူေတြဟာ ျမ၀တီကိုသြားရင္ အေဖာ္(ကြန္ဒုံး) အၿမဲေဆာင္ သြားရတယ္။ ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကိုလည္း ကာကြယ္ရေသးတယ္။ မဲေဆာက္မွာက ျပည့္တန္ဆာ မႈနဲ႔ တရားစြဲတာ မရွိေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာကေတာ့ရွိတယ္၊ ေထာင္က်ႏိုင္တယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကုတ္ေသြး စုပ္ခံရတာက ပိုၿပီးဆိုးတယ္”ဟု ေျပာသည္။

ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိသူမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာျဖစ္

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ ႐ုိး႐ုိးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရန္ အလုပ္လာ ရွာၾကေသာ္လည္း အေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သြားၾကရေၾကာင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာသူမ်ားလည္း ရွိသည္။

အသက္ (၁၈) ႏွစ္အရြယ္ မႏွင္းဆီက “ဒီအလုပ္လုပ္တာ (၂) ႏွစ္ရွိၿပီ။ ပြဲစားက သမီးကို ဘန္ေကာက္မွာ အိမ္ေဖာ္ အလုပ္ တလ ဘတ္ (၅,၀၀၀)ရမယ္ဆိုၿပီး က်ေလာက္ေအာင္ေျပာ ေတာ့ အိမ္ကလည္း ယုံ ယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ ဘန္ေကာ က္မေရာက္ဘဲ ဒီဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ေရာက္စမွာ စကားလည္း နားမလည္၊ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အေတြ႔မခံဘူး။ သမီးကို ထိုင္းသူေဌး အဖိုးႀကီးတေယာက္နဲ႔ အိပ္ခိုင္း တယ္။ ပြဲစားနဲ႔ ေခါင္း ကဘယ္ေလာက္ရသလဲေတာ့ သမီးမသိဘူး။ သမီးတို႔ အိမ္ကို လူႀကဳံနဲ႔ ဗမာေ ငြ (၃) သိန္း ပို႔ေပးတယ္။ အေမ ကစာပို႔လာတယ္။ ပို႔လိုက္တဲ့ေငြရတဲ့ အေၾကာင္း၊ သမီးလိမ္ လိမ္မာ မာနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳး စားဖို႔ေျပာတယ္။ အေမ့စာဖတ္ၿပီး က်မ ႐ူးမတတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လည္း မထူး ဇာတ္ပဲ ခင္းလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမတို႔ေကာ၊ သမီးတို႔ၿမိဳ႕ ကလူေတြ လည္း သိကုန္ၿပီ၊ အိမ္ျပန္ ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူႀကဳံနဲ႔ေတာ့ ေငြေလး ဘာေလး ပို႔ႏိုင္တာ ပဲရွိတယ္။ ဘ၀ေရွ႕ေရးကေတာ့ သမီးတို႔႐ုံမွာ အရင္က လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အစ္မေတြ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြနဲ႔ ဆက္ သြယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြားတာေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ေငြျပန္ပို႔လို႔ ဗမာျပည္က သူတို႔မိ ဘေတြလည္း တိုက္နဲ႔ တာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သမီးလည္း အဆက္သြယ္ရွာၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို သြားဖို႔ စဥ္းစားထား တယ္” ဟု ေျပာ သည္။

ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ျဖင့္ မိဘမ်ားကို ျပန္လည္ေထာက္ ပံ့ႏိုင္သူမ်ား အနည္းငယ္သာ ရွိၿပီး အမ်ားစုမွာ လက္ရွိ ဘ၀မွ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ဘဲ ေပ်ာ္ရင္း ပါးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သူ မ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္။

သက္မြန္ျမင့္ႏွင့္ တူသည္ဟု လူေျပာမ်ားသည့္ မိန္းကေလးက “ညဖက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေန႔ဘက္ တေရး တေမာ အိပ္ၿပီးရင္ မဲေဆာက္ေစ်းထဲသြားၿပီး ဘီယာေသာက္၊ စီးကရက္ေသာက္၊ ထမင္းစား၊ ကာရာ အိုေကဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ယူရတယ္။ က်မတို႔ လုပ္အားခအျပင္ကို လာလည္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြက တရာမ်ိဳး၊ ႏွစ္ရာမ်ိဳး မုန္႔ဖိုး ေပးသြား တာေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒီအပို၀င္ ေငြေတြနဲ႔ စားေသာက္ ေပ်ာ္ပါးရ တာေပါ့။ ဒီအလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္ က်မတို႔လည္း ႏွလုံးသားနဲ႔ပါ၊ အျပင္မွာလည္း ခ်စ္သူ ရည္းစားေတြ အသီးသီး ရွိၾကတယ္။ ညဘက္ အလုပ္လုပ္ ေန႔ဘက္ သူတို႔နဲ႔အတူ စားေသာက္ေနထိုင္ သြားလာ ရတာေပါ့။ က်မတို႔ရည္းစားက က်မတို႔ကို ေန႔ပဲပိုင္တယ္၊ ညကိုေတာ့ ႐ုံကပိုင္တယ္။ ကိုယ့္ရည္းစား လည္း အျခားလူေတြရဲ႕ ရည္းစားလို တူတူတန္ တန္ရွိေအာင္ အိမ္ခန္းငွားေပးရတယ္၊ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ ၀ယ္ေပးထားရတယ္။ ကိုယ္က ခ်စ္ေတာ့ သည္လိုမွမလုပ္ရင္ သူမ်ား ဆီပါသြားမယ္” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ေစ်းမွ ကာရာအိုေကဆိုင္ရွင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးတဦးကမူ “ဒီမိန္းကေလးေတြကို ပိုက္ဆံစုဖို႔၊ အိမ္ကိုေငြ ပို႔ဖို႔ က်မတို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ အထိန္းအကြပ္မရွိတဲ့ၾကမ္းလို ပရမ္းပတာ ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ သူတို႔ ညဘက္ လုပ္လို႔ရတာကို ေန႔ဘက္မွာ လာျဖဳန္းၾကတယ္။ သူတို႔ ရည္းစားထားတဲ့ သူေတြကလည္း မဲေ ဆာက္ မွာ လက္ေၾကာ တင္းေအာင္ အလုပ္မလုပ္ စားခ်င္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ က ဒီကေလးမေလးေတြကို ျခဴစားေနၾကတာ။ သူတို႔ ရည္းစားေတြကို နာရီ၊ လက္စြပ္၊ ဆြဲႀကိဳး၊ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္အျပင္ အိမ္ခန္းပါ ငွားေပးတဲ့ အထိျဖစ္တယ္။ ေယာက္်ား တေယာက္ကို မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က အၿပိဳင္လုၿပီး က်မဆိုင္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ဆဲၾက၊ ဆိုၾက၊ ႐ုိက္ၾက၊ ပုတ္ၾကနဲ႔ ခဏခဏ ႀကဳံရတယ္” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ရွိ တည္းခိုခန္းတခုတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ကိုေအာင္က “ေခတ္စနစ္က မေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြလည္း စာရိတၱဆိုတာ ဘာလည္းမသိေတာ့ဘူး၊ အဆိုးအေကာင္းလည္း မသိၾကေတာ့ ဘူး။ က်ေနာ္္တို႔ တည္းခိုခန္း မွာဆိုရင္ ဧည့္သည္က ျမန္မာမိန္း ကေလးလိုရင္ ေခၚေပးရတယ္။ လာပို႔တဲ့ သူက ဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတယ္၊ လာတာက သုံးေယာက္။ ကေလးက (၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ မိဘေတြနဲ႔ အတူလာတယ္၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတာ က အေဖ၊ အေမလုပ္သူက ျပည့္တန္ဆာဆိုေတာ့ ဧည့္သည္နဲ႔ အခန္းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာအေဖလုပ္တဲ့သူက ကေလးကိုႏို ႔ဘူးတိုက္ၿပီး အျပင္ကေ စာင့္တယ္။ ကေလးအေမ အခန္း တက္ၿပီးတာနဲ႔ သားအမိ၊ သားအဖသုံးေယာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အတူတူ ျပန္သြားၾကတယ္။

အဲလိုပဲ အေမနဲ႔ သမီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံ တ႐ုံထဲမွာအတူတူ အလုပ္လုပ္ၾကတာလည္းရွိတယ္။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္ တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ ေျပာလို႔ေတာင္ ယုံႏိုင္စရာမရွိတဲ့ အေျခအေနေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ” ဟု ေျပာသည္။

ဆႏၵအေလ်ာက္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္သူ မ်ားလာ

သို႔ေသာ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ လာလုပ္ၾကသည့္ ျမန္မာမိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုယ့္သေဘာ နဲ႔ကိုယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ လာလုပ္ၾကသူ မ်ားလာသည္။ ယခင္က ျပည့္တန္ ဆာ လူသစ္ တေယာက္ရရန္ အခက္ခဲရွိေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔မွစၿပီး မဲေဆာက္ႏွင့္ ျပည္တြင္းမွ ပြဲစားမ်ား အခ်ိတ္အဆက္ လုပ္လာၾကသည့္အတြက္ ယခင္လိုအေျခေနမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့သည့္အေၾကာင္းကို ျပည့္တန္ဆာ ဘ၀မွနားၿပီး ျပည့္တန္ဆာ ႐ုံေထာင္ထားသူ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးက ေျပာသည္။

သူမက “က်မ ဒီအလုပ္ကို အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေလာက္က လုပ္လာတာ၊ အခု (၄၀) ေက်ာ္ၿပီ။ က်မ တို႔ေခတ္က လူသစ္တေယာက္ရဖို႔ဆိုတာမလြယ္ေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးသုံးၿပီး လူသစ္ ရွာေ ဖြခဲ့ရတယ္။ အခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္အတည္းရွိ ေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ရွိတဲ့ ပြဲစားကေနတဆင့္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပုံပန္းသဏၭာန္၊ အရြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး မွာလို႔ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားၿပီ။ က်မတို ႔႐ုံက အထက္တန္းလႊာ႐ုံမဟုတ္ဘူး၊ ေ၀ေနယ်ေတြအတြက္ဖြင့္ထားေတာ့ သာမန္လက္ လုပ္ လက္စား အလုပ္သမားေတြ အလာမ်ားတယ္။ အခန္းတခါ တက္ရင္ ဘတ္ (၂၀၀)ပဲယူတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ေကာင္ မေလးေတြက တေယာက္တ၀က္ ယူရတယ္။ သူတို႔ကို တလတခါ ေငြရွင္းေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ ႀကိဳထုတ္တဲ့ လူလည္း ရွိတယ္။ ေငြရွင္းတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ အိမ္လခနဲ႔ ပုလိပ္ေၾကး တေယာက္ (၁,၀၀၀) ႏုတ္ တယ္။ သူတို႔ကို ထမင္းေပးတယ္၊ ဟင္းဖိုး (၁) ေန႔ (၂၀) ေပးတယ္။မဲေဆာက္မွာ တႏိုင္တပိုင္အိမ္႐ုံအပါ၀င္ လက္ရွိ ဖာ႐ုံ (၂၀) ေလာက္ရွိတယ္။ ႐ုံတိုင္း ပုလိပ္ကို လစဥ္ေၾကးေပးရတယ္။ တလ (၈,၀၀၀)ကေန (၁၀,၀၀၀) ၾကားရွိတယ္။ လိုင္းေၾကးေပးထားေတာ့ အဖမ္းအဆီးရွိရင္ ႀကိဳေရွာင္လို႔ရတယ္။ ဘန္ေကာက္ ကလာတဲ့ အထူး အဖြဲ႔တို႔၊ စီမံခ်က္အဖြဲ႔စုံတို႔က်ေတာ့ သူတို႔လည္းဘာမွလုပ္ေပးလို႔မရဘူး။မႏွစ္က က်မတို႔ ႐ုံကို ၀င္ဖမ္းေတာ့ က်မေယာက်္ားကို ဖာ႐ုံေထာင္မႈနဲ႔ ႐ုံးတင္တာ ေထာင္ (၂) ႏွစ္နဲ႔ (၇) လက်သြားတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ယခင္က ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကို ေဒသခံလူမ်ိဳးမ်ားက ဦးစီးလုပ္ကိုင္ၾကရာမွ ယခုအခါ ျမန္မာမ်ား ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ နားလည္မႈယူကာ “အိမ္ဘိ” ဟုေခၚသည့္ (ျပည့္တန္ဆာ) အိမ္႐ုံမ်ားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္အဆက္ သြယ္ႏွင့္ကိုယ္ လုပ္စားၾကသည္ဟု လက္ရွိ မဲေဆာက္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုမွ ေခါင္း တဦးျဖစ္သူ ကိုအာႏုိးက ရွင္းျပသည္။

ကိုအာႏုိးက “ကိုယ့္ျမန္မာေတြအခ်င္းခ်င္း အိမ္႐ုံေထာင္ၿပီး လုပ္စားၾကေတာ့ ပိုၿပီး တြက္ေျခကိုက္ တယ္။ ဟန္ျပ အေနနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ေစ်းဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားမယ္၊ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားမယ္။ ဟုိတယ္တို႔၊ တည္းခိုခန္း တို႔၊ အျပင္ ေအာ္ဒါတို႔ သြားဖို႔ၾကေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔လုိက္ပို႔ေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေ လးေတြက မိသားစုရွိေတာ့ ေအာ္ဒါလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းနဲ႔ပဲ အဆက္သြယ္လုပ္ရ တယ္” ဟု ေျပာသည္။

ညိဳညိဳဟု အမည္ရွိသည့္ အသက္ (၂၅)ႏွစ္၀န္းက်င္ မိန္းကေလးကလည္း သူမအလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရယ္ရယ္ေ မာေမာျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ရွင္းျပသည္။

“ဧည့္သည္ေခၚလို႔ ဟုိတယ္ကိုသြားရင္ က်မေယာက္်ားက ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ အလု ပ္သြားရင္ တခါတေလ ကေလး ပါေခၚသြားရတယ္။ က်မသားေလးက (၁)ႏွစ္ခြဲပဲရွိေသး တယ္။ က်မဧည့္သည္နဲ႔  အခန္းတက္ရင္ က်မေယာက်္ားက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ရင္း အျပင္က ေစာင့္တယ္။ လူေတြက က်မတို႔လို လူေတြကိုအျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ က်မက ခႏၶာကိုယ္ကိုပဲ ေရာင္းတာပါ၊ က်မေမတၱာနဲ႔  ႏွလုံးသား ကေတာ့ လင္နဲ႔ကေလးေပၚမွာ အျပည့္အ၀ ရွိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ု မစိုက္ႏုိင္ဘူး၊ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြးတာ မွမဟုတ္ဘဲ။ က်မတို႔လို ျမန္မာမိသား စု မဲေဆာက္တခြင္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီ ရွိပါတယ္။ က်မေယာက္်ား ပန္းရန္လုပ္ရင္ တေန႔ (၁၀၀) ထက္ပိုမရဘူး၊ မိဘေဆြမ်ိဳးသား ခ်င္းေတြကို ကူညီဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္ေတာင္ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေယာက္်ားက ကေလး ထိန္း၊ အႀကိဳ အပို႔လုပ္ေပါ့။ ေအာ္ဒါတခါ သြားရင္ (၅၀၀) ရတယ္၊ (၁) နာရီေတာင္မၾကာဘူး၊ ညအိပ္ရင္ (၁,၅၀၀) ရတယ္။ ဗမာျပည္က မိသားစုေတြကို မ်က္ႏွာမ ငယ္ေအာင္ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ ကူညီႏိုင္ ခဲ့တယ္။ က်မတို႔လို အိမ္ေထာင္ သည္ေတြ ဒီအလုပ္ လုပ္စားတာ မဲေဆာက္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီ ရွိတယ္။ ဒီအလုပ္က မိုးရြာ တုန္း ေရခံရတာ၊ အရြယ္ရလာရင္ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကို သုံးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ လင္မယား ခ်င္း နားလည္မႈ ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ပန္းဦးေစ်းကြက္

ပန္းဦးေရာင္းရာမွ ျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရသူ အသက္ (၁၉)ႏွစ္အရြယ္ မေႏြးေႏြးက သူ႕အျဖစ္ ကုိ ျပန္ေျပာင္း ေျပာဆုိရာမွာ “သမီးေက်ာင္း (၅)တန္းထိေနခဲ့ဖူးတယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကပါ။ ဟိုမွာသမီး တို႔ေမာင္ႏွမ(၄) ေယာက္ရွိတယ္။ သမီးကအႀကီးဆုံး၊ အေမက သေဘၤာဆိပ္မွာ အေၾကာ္ေ ရာင္းတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ေန႔ျပန္တိုးယူၿပီး အရင္းအႏွီးလုပ္ရတယ္။ အေဖက ေလျဖတ္ထားတယ္၊ လမ္းမေ လွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ အေမ့လုပ္စာနဲ႔ မိသားစုဘ၀ ဘယ္လိုမွရပ္တည္လို႔မရဘူး။ ေန႔စားလုပ္ရင္ (၁,၅၀၀) က်ပ္ထ က္ပိုမရဘူး၊ ဆန္ (၁) ျပည္က (၁,၀၀၀)ေက်ာ္တယ္။ က်မတို႔အိမ္မွာ မနက္(၁)ျပည္၊ ည(၁) ျပည္ခ်က္ ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး အေမနဲ႔သမီး မဲေဆာက္မွာအလုပ္လာရွာတယ္။ ၾကက္သြန္ခြာတယ္၊ ပန္းရန္ လုပ္တယ္၊ အလုပ္က အဆင္မေျပတဲ့ၾကားထဲ ပုလိပ္က ခဏခဏဖမ္းေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ သမီးတို႔နယ္ကပဲ ေခါင္း လုပ္ တဲ့လူနဲ႔ ဆက္မိတယ္။ အေမက က်မကို မိသားစု အတြက္ က်မ ကုိေရာင္းဖို႔ေျပာေတာ့ လက္ခံ လိုက္တယ္။ ဘတ္ (၁၅,၀၀၀)နဲ႔ ေစ်းတည့္ သြားတယ္။ ေခါင္းနဲ႔ တ၀က္စီရတယ္။ သမီးနဲ႔ အိပ္တဲ့ ထိုင္း သူေဌး က သနားလို႔ ဆိုၿပီး မုန္႔ဖိုး ဘတ္ (၃,၀၀၀)ေပးတယ္။ ရတဲ့ေငြေတြကို အေမ့ ကိုေပးၿပီး အိမ္ျပန္ခိုင္း လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေအာက္က လူေတြက ေက်ာင္းေနေတာ့ အိမ္ကို လစဥ္ပိုက္ဆံပို႔ ေပးရတယ္။ ပါကင္ေ ဖာက္ တဲ့ကိစၥက ဒီလိုရွိပါတယ္။ ပထမတႀကိမ္ ေဖာက္ရင္ (၁၅,၀၀၀)၊ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ (၈,၀၀၀)၊ တတိယ အႀကိမ္မွာ (၃၀၀၀)ေလာက္ရတယ္။ သုံးႀကိမ္စလုံး သမီးကိုလုပ္တဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ ကြန္ဒုံး မသုံးၾက ဘူး။ ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားတယ္။ မဲေဆာက္ေဆးရုံႀကီးမွာ ေဆးစစ္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ဘာေရာဂါမွေတာ့ မရွိ္ေသးဘူး” ဟု ေျပာသည္။

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာက်န္းမာေရး

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျပည့္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည့္တန္ဆာ မ်ားသည္ မဲေဆာက္ေဆး ႐ုံႀကီးတြင္ (၃) လတႀကိမ္ ေသြးစစ္ၾကရၿပီး (၁)ပတ္တခါ သားအိမ္စစ္ေဆးမႈ ခံယူရသည္ဟု မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးမွ အထ က္တန္း သူနာျပဳတဦးက ေျပာၾကားသည္။ ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ျပည့္တန္ ဆာ႐ုံမ်ား အၿမဲတမ္း အဆက္ အသြယ္ရွိေၾကာင္း၊ လိင္မႈဆိုင္ရာ ေရာဂါမ်ား ကူးစက္မႈမျဖစ္ရေအာင္ ပညာေပး အစီစဥ္မ်ားကို ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ အစိုးရ မဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အခ်ိဳ႕မွ အကူညီေပး လုပ္ေဆာင္ လ်က္ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။

ေဆးစစ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သြယ္သြယ္အမည္ရွိ မိန္းကေလးက “ေဆးပုံမွန္စစ္ရတာကေတာ့ ကိုယ့္အ တြက္ပဲ။ ေဆးလာမစစ္ တဲ့လူကို ေဆး႐ုံက သူေဌးမဆီ ဖုန္းနဲ႔ ဆက္ၿပီးတိုင္ၿပီဆိုရင္ အတိုင္ခံ ရတဲ့လူကို ေငြရွင္းတဲ့ရက္ မွာဒဏ္ေငြ (၅၀၀) ျဖတ္တယ္။ ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ေသတဲ့ လူေတြ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ၾကာၾကာ မွတခါ ျဖစ္တာပါ။ ဧည့္ သည္ေတြကို ကြန္ဒုံးစြပ္ခိုင္းဖို႔၊ ကြန္ဒုံး မပါဘဲ မလုပ္ၾကဖို႔ သတိေတာ့ ထားရတယ္။ ဖာက်ိဳး ရင္ ေဆးထိုးလို႔ ရေပမယ့္ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘ၀ဆုံးၿပီ။ တခ်ိဳ႕ဧည့္သည္ေတြက မူးမူး ႐ူး႐ူး နဲ႔ အစြပ္ကို မသုံးခ်င္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း လုပ္ရင္းတန္းလန္းနဲ႔ အစြပ္ကို ခိုးျဖဳတ္တာ လည္းရွိတယ္။ အႏၱရယ္ မ်ားေတာ့ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေျပာရတယ္။ ေျပာလို႔မရ တဲ့အဆုံး ကိုယ္ပဲ အမ်ိဳးသမီး ကြန္ဒုံး သုံးရတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္ရမယ္၊ လစာေကာင္းတယ္၊ ေငြလည္းႀကိဳယူလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ပြဲစားက အိမ္ကို ျမန္မာေငြ (၂) သိန္းေပးခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္မွပဲ ဒီဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။ အယုံမလြယ္ၾကဖို႔ ဗမာျပည္က လူေတြကို သိေစခ်င္တယ္” ဟုု ေျပာသည္။

ရန္ကုန္သူ ျဖဴျဖဴကလည္း “သမီးက ဒီအလုပ္ကို ရန္ကုန္မွာကတည္းက လုပ္တာပါ။ မဲေဆာက္မွာက လိမၼာ ရင္ေငြစုၿပီး အိမ္ကိုေငြပို႔ႏိုင္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ျပည့္တန္ဆာ လုပ္တဲ့ လူမ်ားၿပီး ေပ်ာ္ပါးႏိုင္တဲ့ လူေတြ ကနည္းေတာ့ တြက္ေျခ မကိုက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္ကို လာတာပါ။ ရန္ကုန္မွာက ဆယ္အိမ္ မႉး၊ ရာအိမ္မႉး၊ ရဲ၊ မီးသတ္ေတြက အလကားေခၚတာ ကမ်ားေတာ့ ဒီဘက္ ထြက္လာတာက ပိုေကာင္းတယ္ ဆိုၿပီး မဲေဆာက္ကို အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အဆက္အသြယ္ နဲ႔ေရာက္လာတာပါ။ ဒီမွာက ပုလိပ္ေၾကးေလာက္ ပဲေပးရတယ္။ဒါကို က်မတို႔  နားလည္ပါတယ္။ ဖာသည္နဲ႔ ရဲဆိုတာက ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီပဲ” ဟု ေျပာသည္။

အလုပ္သမား ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ားလည္းရွိအေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ မဲေဆာက္ရွိ အထည္ ခ်ဳပ္ စက္ရုံမ်ားမွ အလုပ္သမမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာေလာကအတြင္း ေရာက္ရွိမႈမ်ားရွိသည္။ ျပည္တြင္းရွိ မိဘမ်ား မွာ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာမ်ားအျပင္ တရားမ၀င္ ထီေလာင္း ကစားမႈ မ်ားေၾကာင့္ အုိးေပ်ာက္၊ အိမ္ေပ်ာက္ျဖစ္ကာ ပို႔သမွ်ေငြ အလ်ဥ္မမီျဖစ္ၿပီး ေငြေနာက္ လိုက္ရင္းျဖင့္ ျပည့္တန္ ဆာျဖစ္သြား သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္ဟု အိမ္ရုံတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူတဦးကလည္း ေျပာသည္္။

မဲေဆာက္ရွိ အႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲထိုးမ်ားတြင္ ျမန္မာ မိန္း ကေလးမ်ား အမ်ားစု လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္းကို စားပြဲထိုးျမန္မာအမ်ိဳးသမီး မႏြဲ႕က “တခ်ိဳ႕ က်ေတာ့လည္း ေရာက္ခါစမွာ ရွက္ေတာ့ ႐ုိး႐ုိးစားပြဲထိုးပဲလုပ္တယ္။ အိမ္က ခဏခဏ ပိုက္ဆံမွာတာ လည္းပါတယ္၊ ကိုယ္ကလည္းမဲေဆာက္မွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေနခ်င္တာလည္းပါတယ္။ ကိုယ့္အ ခ်င္း ခ်င္း အရင္ေရာက္တဲ့သူေတြကလည္း စည္း႐ုံးေတာ့၊ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ မနက္ (၂)နာရီဆိုရင္ ဧည့္သည္ေ တြနဲ႔ လိုက္အိပ္ေတာ့ တေခါက္ကို(၁,၀၀၀) ေလာက္ရတယ္။ ဆိုင္မွာရတဲ့လခက (၁) လ သုံးေလးေထာင္ ထက္ မပိုဘူး။ ဒီလိုပဲ အတုျမင္အတတ္သင္ရာကေန ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အႏွိပ္သည္ေ လာကမွာလည္း ေငြရလြယ္ေတာ့ ဗမာျပည္ကလာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။ အႏွိပ္သည္ေတြ က် ေေတာ့ တခါႏွိပ္ရင္ (၂) နာရီကို ဘတ္ (၂၄၀)ကိုယ္က (၁၀၀) ပဲရတယ္၊ က်န္တာက အလုပ္ရွင္ ယူတယ္။ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးကိုေတာ့ သူတို႔တာ၀န္ယူတယ္။ အဲဒီကေန အစျပဳၿပီး ေနာက္ဆုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရာင္းစားတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္သြားတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္”ဟု ေျပာသည္။

ဘြဲ႕ရမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမမ်ားပါ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္

ျမန္မာျပည့္တန္ ဆာေလာကတြင္ ဘဲြ႔ရေက်ာင္း သူမ်ား၊ ျပည္တြင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာ မျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ သူနာျပဳျဖစ္ ခဲ့သူမ်ား၊ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္ သည့္ ရေနာင္း၊ မဲေဆာက္၊ မယ္ဆိုင္ေဒ သမ်ားႏွင့္ ဘန္ေကာက္တြင္ အမ်ားအျပား လုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိသည္ကို မိစန္းဟု အမည္ခံ ယူထားသည့္ မဲေဆာက္ေရာက္ အထက္တန္းျပဆရာမ တဦးကလည္း ရင္ဖြင့္ေျပာၾကား သည္။

သူမက “ဒီအလုပ္ကို ဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႔ရၿပီးလုပ္စရာ အလုပ္မရွိဘူး။ ရွိျပန္ေတာ့ လည္း၀န္ထမ္း လစာနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လို႔ မရဘူး။ လက္ရွိျမန္မာျပည္ အေျခေနနဲ႔ ဆိုရင္ လူေမႊးေျပာင္ ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေျပာတယ္ လို႔ ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔၊ က်မတို႔က စနစ္ ဆိုးႀကီးရဲ႕ သားေကာင္ေတြပါ။ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းဆရာမေတာင္ လူေမႊးမေျပာင္ဘူးဆိုေတာ့ သာမန္လူ ဆိုရင္ ပိုဆိုးၿပီေပါ့။ ေက်ာင္း ဆရာမျဖစ္ၿပီး ဖာသည္ လုပ္ရေကာင္းလား ဆိုၿပီး က်မကို အျပစ္ေျပာတဲ့ လူလည္း ရွိပါတယ္။ က်မ သူတို႔ကို နားလည္ေပး လိုက္ပါတယ္။ ဂ်င္မေလးဂ်မ္း သီခ်င္းထဲက လိုေပါ့၊ ဂ်င္ဆိုတာ သူ႔ဖာသာသူ မလည္တတ္ပါဘူး။ လည္ေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့ အဓိက တရားခံ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ က်ရင္ ဂ်င္မေလးေတြ ကံေကာင္းလာမွာပါ” ဟုေျပာသည္။

(ဤသတင္းေဆာင္းပါးပါ ကာယကံရွင္မ်ား၏အမည္ရင္းမ်ားကုိ လႊဲေျပာင္းထားသည္)

Myanmar Online News မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။